درسایه­ ی چیزی که نیست

نشسته است و چیزی که نیست را

ورق می­زند

او تکه­ تکه بیدار می­شود

و تکه­ تکه راه می­افتد

و تکه­ های بسیارش، مرگ را کلافه کرده است

انگشتِ کوچکش که ازآسمان می­گذرد

اجازه می­گیرد

از او می­پرسد:

- غروب، جز برای غمگین کردن

به چه درد می­خورد؟

- همین!   پرسشی که پاسخ است

تا ابد زنده می­ماند

پس رهایش کن، بگذار برود!

***

دیوانه است او

که هربار حرف می­زند

دیوار به سمتِ دیگرش نگاه می­کند

دیوانه است او

که همچنان به کندنِ شب ادامه می­دهد

و خُرده ­های تاریکی را

زیرِتخت پنهان می­کند

دیوانه است او

که گفته بود می­رود

امّا رفت

و گفته بود می­ماند

امّا ماند

و گفته بود می­خندد

امّا خندید

دیوانه است او

که رفتن و ماندن و خندیدن را بی­خیال شده

به کندنِ معنیِ «امّا»  فکر می­کند

دیوانه باید باشد

که با طناب

او را به سپیده­ دم بسته­ اند

دیوانه است او

که دیروز تیربارانش کرده­اند و

                                      هنوز به فرار فکر می­کند

گروس عبدالملکیان

پ.ن:حرفم نمیاد.